Język angielski

 

Bawię się, więc jestem

 

Od dawna mówi się o roli zabawy w nauczaniu języków obcych.

Zabawa jest dla dziecka tym, czym dla dorosłego jest praca.

Niby to świat wyobraźni, a dzieci uczestniczące w zabawie zanurzone są w nim bezgranicznie.

 

Zabawa ma ogromny potencjał edukacyjny, ponieważ w jej trakcie:

 

- dziecko nie boi się porażki i nie podlega ocenie dorosłego „sędziego”, wie, że nawet jeśli mu się coś nie uda,

nie poniesie żadnej kary, nie boi się więc i angażuje w zabawę;

- dziecko stawia czoła wyzwaniu i próbuje zrobić coś, czego nie umie, lub czego jeszcze nie próbowało;

gdy to opanuje, przechodzi na następny poziom trudności;

- dziecko szlifuje nabywane umiejętności, powtarzając je i ćwicząc, dopóki ich nie opanuje. Nie znaczy to jednak, że za każdym razem robi dokładnie to samo – wręcz przeciwnie, dzieci często doskonalą swoje umiejętności, modyfikując wykonywane czynności.

Jakie warunki powinniśmy zapewnić dzieciom, by umożliwić im swobodną zabawę na zajęciach z języka obcego?

• pozwalajmy dzieciom wybierać to, w co chcą się bawić: jeśli po raz kolejny chcą odtworzyć tę samą historyjkę (group storytelling), bawić się w sklep, czy grać w bingo obrazkowe, pozwólmy im na to.
• nie oceniajmy dzieci w trakcie zabawy i nie nagradzajmy ich za udział w niej, czy za dobrze odegraną scenkę.
• nie poprawiajmy błędów językowych w trakcie zabawy swobodnej- to też element oceny. Warto zapamiętywać, z czym dzieci sobie nie radzą i wracać do tego po skończonej zabawie.
• pozwólmy dzieciom na modyfikację zabaw, które już znają.

 

Zabawy ruchowe:

- dyktowanie w ciemno: dzieci mają zamknięte oczy, a nauczyciel mówi w języku obcym, co dzieci mają narysować;

- rysowanie w powietrzu: dzieci w parach rysują w powietrzu przedmioty i nawzajem zgadują, co narysował/narysowała ich kolega/koleżanka;

- ruchowy dryl: dzieci powtarzają nazwy, na przykład różnych potraw, oraz dodatkowo muszą zareagować ruchem: klasnąć/ wstać/podskoczyć, jeśli lubią daną potrawę, lub podnieść ręce do góry/usiąść/obrócić się,

jeśli czegoś nie lubią;

- grupowe opowiadanie historyjki (group storytellling): dzieci wraz z nauczycielem odtwarzają opowiadaną opowieść

 

Zabawy tematyczne/fikcyjne – wszystkie zabawy, w których dzieci naśladują dorosłych w typowych czynnościach życia codziennego: zabawa w sklep, w lekarza, w dom – w zależności od tego, jaki materiał językowy ćwiczymy, np.:

- zabawa w sklep: dzieci odgrywają role sprzedawców i kupujących

- zabawa w lekarza: dzieci pracują w parach: dziecko, które jest chore, przychodzi do lekarza i musi pokazać, co mu dolega, „lekarz” musi zgadnąć, jaki to jest problem;

- zabawa w dom: dzieci pracują w grupach, każde przy innym stoliku 

 

Przykładowe zabawy wykorzystywane na zajęciach z języka angielskiego w przedszkolu

 

1. Kostka ze słówkami

Służy do nauki i utrwalania poznanego słownictwa. Dzieci siedzą na dywanie w kręgu. Kolejno każde z dzieci rzuca kostką i odpowiada na pytanie: What is this…?

2. Hot ball

Dzieci stoją w kręgu. Ustalamy hasło, np. red, na które nie wolno łapać piłki. Nauczyciel rzuca piłkę po kolei do każdego dziecka i wypowiada nazwy kolorów. Zadaniem dziecka jest złapanie piłki, powtórzenie nazwy koloru. Dziecko, które złapie piłkę na hasło red, przyklęka na jedno kolano, przy ponownym błędzie na drugie, jednak gdy odpowie dobrze, cofa swoje ruchy.

3. What’s missing?

Na tablicy lub na dywanie zaprezentowane są nowo poznane karty obrazkowe. Dzieci na polecenie Close your eyes! zamykają oczy – w tym momencie nauczyciel zakrywa jedną kartę. Na hasło Open your eyes! Dzieci otwierają oczy, wypowiadają nazwę przedmiotu, który znajduję się na zakrytej karcie.

4. Zabawa Simon says...Szymon mówi

Zabawa polega na wydawaniu poleceń, na które uczniowie reagują ruchem (metoda TPR). Mogą to być następujące polecenia:
Clap your hands
Hands up
Stamp your feet
Turn around
Jump
Dance (taniec w miejscu)
Stop (uczniowie zastygają w bezruchu)
Run (bieg w miejscu)
Sit down
Stand up

5. True or False ? 

Za pomocą liny dzielimy salę na dwie części: Yes i No. Podnosimy kartę z poznanym słówkiem i nazywamy go. Jeśli dzieci uważają, że poprawnie nazwaliśmy daną rzecz, przechodzą na stronę Yes, a jeśli myślą, że źle to na No.